Haftasonları sabahları genellikle geç kalkarım. Portakal suyu içerim. Ekmek yemem, şişmanlatır. Günlerim aşağı yukarı bellidir. Asla program yapmam. Hep bi takım kurslara heves eder sonra bırakırım. Sadece rutinden sıkıldığım için. Hayatın hep böyle akmasını beklerim. Arada sırada küçük sürprizler, dedikodular, skandallar, arkadaşlar, aşklar, kalp çarpıntıları… Hayatım bana sonsuza kadar böyle devam edecek gibi gelir-di.
Geçen gün hayatın sadece birkaç saniye içinde değişebileceğini gördüm. Öğrendim demiyorum şekerim, bizzat gözlerimle gördüm. Her an her şey kaybedilebilir ya da yeninden bağışlanabilirdi. Sonra bütün gece düşündüm. Hayatımdaki en önemli şeylerin olması ne kadar sürüyor? Bekleme kısmından söz etmiyorum. Oldurmaya çalışma aşamasından da. O andan söz ediyorum. Çok sonra bile sanki saatler, aylar sürmüş gibi hatırlayacağım o an. İnsan kaç ayda aşık olur, kaç yılda nefret eder, hayatının en mutlu ve en korkunç anları ne kadar sürer?
Sadece birkaç dakika. İki, üç bilemedin beş. İşte o kadar. İşte geçen gün öyle bir ‘bir dakika’ yaşadım. Bir dakikada o kadar çok şey gördüm ki: Her şeyin elimden kayıp gidebileceğini, savaşta kazanan tarafın olmadığını, aslında gerçekten ne istediğimi… Ne olduğunu tabi ki anlatacak değilim! Kendi kendinin dedikodusunu ancak ahmaklar yapar: ) Ben sadece nedenini söyleyeceğim: İyilik yapmaya kalktım! Ah evet iyilik.
Normalde asla müdahale etmem. Bırakırım kırılması gereken kafalar kırılsın, çekilecek acılar çekilsin, dönüp bakmam. Herkes kendi dersini kendi alır. Ama ah işte bu defa öyle olmadı. Hangi melekse artık, beni resmen dürttü! Tuttum, hiç de hak etmeyen birinin başını beladan kurtarmaya kalktım. İşte hata iki, biri senden yardım istemeden kılını bile kıpırdatma. Yardım etmeye çalıştığın öküz bunu anlamayabilir, gurur meselesi yapabilir, kendini borçlu hissedip altında ezilebilir. Sonuçta iyiliğin elinde patlar!
Geçen geceden iki şey öğrendim. Hayattaki önemli anlar hep kısa sürer. Ve hiçbir iyilik cezasız kalmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder